Terug van weggeweest

woensdag 30 december 2015


Hi lieve allemaal! 
Hopelijk hebben jullie allemaal hele fijne feestdagen gehad. Inmiddels zitten we alweer in de op één na laatste dag van het jaar en is het al een hele tijd geleden dat er een bericht op mijn blog verscheen. Dit had niets te maken met dat ik het bloggen niet meer leuk vind, maar had een persoonlijke reden. In deze periode van het jaar blik je vaak even terug op de afgelopen tijd en vandaag wil ik dat graag samen met jullie doen. Dat betekend dat ik iets met jullie ga delen wat ik best wel heel erg spannend vind, maar ik denk dat ook dat het misschien ook oplucht en de drempel wegneemt die ik op dit moment ervaar om het bloggen weer op te pakken. In 2016 weer meer bezig zijn met mijn blog is zo ongeveer mijn enige goede voornemen, want verder doe ik er echt niet aan, maar ik denk dat dit met jullie delen alvast een mooi begin is om dat te kunnen realiseren.

Toen ik begon met mijn blog had ik net een moeilijke periode achter de rug. Ik wilde me meer bewust worden van de positieve dingen in het leven en besloot een blog te gaan beginnen over de leuke dingen die ik meemaakte en hetgeen me bezighield.

Inmiddels zijn we een hele tijd verder en gaat het eigenlijk best goed met me. Vorig jaar rond deze tijd was dat wel anders. Wat begon met vermoeidheid en nergens zin in hebben, eindigde in stoppen met werken en school. Vorig jaar in december merkte steeds meer dat ik continue moe was. Ik had heel veel moeite om mezelf uit bed te krijgen, het voelde soms alsof mijn lichaam het gewoon niet aankon. Ik moest natuurlijk gewoon naar het werk en naar school, maar eigenlijk wilde ik niets liever dan de dekens over m’n hoofd trekken en blijven liggen. Ik voelde me rot, maar kon het gevoel niet plaatsen. Het was net alsof mijn stemming steeds vlakker werd en soms voelde het alsof ik heel ver van mezelf afstond. Ik maakte mezelf wijs dat ik het gewoon een beetje druk had en keek uit naar de vakantie die gepland stond; een paar dagen met m’n lief naar mijn favoriete stad: Parijs. Terwijl we daar waren merkte ik dat het gevoel van afstand bleef. Parijs is mijn favoriete stad, ik was er al drie keer eerder geweest en nu gingen we ook nog in de kerstperiode. Parijs op z’n mooist. Maar waar ik anders waarschijnlijk de hele tijd uitzinnig was geweest en met een big smile op mijn gezicht door de stad had gelopen, voelde ik me ook nu veel momenten vlak. Natuurlijk had ik het wel naar mijn zin en vond ik het heerlijk om terug te zijn in de stad waar ik zo gek op ben maar het voelde deze keer anders dan de eerdere keren. Alleen wist ik op dat moment niet wat het gevoel precies was.

Alhoewel ik in Parijs wel een beetje tot rust was gekomen en me minder gejaagd voelde, kwam dat gevoel snel weer terug na de kerstvakantie toen ik weer aan het werk moest en de tentamens voor de deur lagen. Ik werkte in Groningen, terwijl ik in Leeuwarden woon. Met een contract van 28 uren betekende dit dat ik 3 volle dagen van 7 tot 7 onderweg was. De dagen dat ik vrij was, was ik steeds zo moe dat ik alleen maar wilde slapen. Maar ik moest ook het huishouden regelen, studeren, sporten en wilde mijn sociale contacten nog onderhouden. Een hele tijd is het me gelukt om dit vol te houden, of eigenlijk te overleven. Maar na de kerstvakantie van vorig jaar kon ik niet meer. Als ik thuiskwam na het werk moest ik vaak huilen. Als ik met koken iets liet aanbranden omdat ik er in gedachten niet bij was kon smeet ik de pan in de wasbak en liep boos weg. Ik kon me niet meer focussen op school, wilde mijn vriendinnen eigenlijk niet meer zien en ik reageerde vaak mijn rotgevoel af op mijn vriend. Toen hij me op een middag huilend op de grond aantrof met de kerstlampjes in mijn handen, omdat ik bezig was met het opruimen van de kerstboom en de lampjes in de knoop raakten, vond hij het genoeg geweest. De dag erna heb ik me ziek gemeld en vervolgens ben ik ben een aantal maanden niet meer aan het werk geweest.

Op het moment dat ik had besloten dat het echt niet meer kon zo en eraan toe gaf dat het niet zo goed met me ging, kwam de klap eigenlijk pas echt. Het is moeilijk uit te leggen hoe ik me precies voelde die tijd, maar ik stond in ieder geval heel ver af van de Carolien die ik altijd was. De Carolien die het heerlijk vond om druk bezig te zijn, uitdaging nodig had, graag tijd doorbracht met vrienden, ondernemend was en vaak een echte stuiterbal. Ik voelde me nu zo leeg en moe dat ik het liefst wilde verdwijnen, onzichtbaar wilde zijn voor alles en iedereen.
Na het eerste gesprek met de huisarts werd ik doorverwezen naar een psychiater en die stelde al snel vast dat ik een depressie had. Ik dacht tot dat moment steeds dat ik misschien gewoon wat teveel hooi op mijn vork had genomen, maar er was dus iets anders met me aan de hand waar ik met alleen wat rust niet uit ging komen. De bedrijfsarts waar ik op dat moment ook liep gaf ook aan dat ik erop moest rekenen dat het herstel nog wel enige maanden kon duren. Ik moest medicatie gaan slikken en ik moest in behandeling. Best wel een klap in mijn gezicht, want ik zat midden in mijn afstudeerjaar en kon dit er toch eigenlijk helemaal niet bij gebruiken. Hoe kon ik nu mijn tentamens nog halen? En wat moest ik aan met mijn werk? Ik moest toch geld verdienen? Ik kwam voor lastige dilemma's te staan waarin ik gelukkig heel veel steun heb gekregen van mijn vriend. Dankzij hem heb ik de moed gehad om mijn baan op te zeggen, omdat deze ook gewoon echt niet te combineren was met mijn studie en heb ik het studeren stapje voor stapje weer opgepakt. 

Het krijgen van deze diagnose was naast een enorme dreun ook wel een opluchting. Nu we wisten wat er aan de hand was kon het ook behandeld worden en zou ik me weer beter gaan voelen.
En dat gebeurde ook. De eerste weken had ik veel last van bijwerkingen van de medicatie die de klachten misschien nog wel heftiger maakten. Maar na een tijdje begon ik langzaam aan weer wat meer energie te krijgen en voelde het dal minder diep. Met de psychiater had ik vanaf het begin afspraken gemaakt over een dagindeling; op een vast tijdstip opstaan en naar bed gaan, iedere dag even naar buiten en zoveel tijd per dag iets doen wat ik eerder altijd leuk vond. Waar het de eerste weken vaak al teveel voelde om mezelf uit bed te hijsen of wat te eten te maken, ging dat steeds makkelijker en kreeg ik weer zin om leuke dingen te ondernemen. Omdat ik gestopt was met werken voelde ik ook meer ruimte voor mezelf, en kon ik zonder teveel druk te ervaren soms weer wat aan school doen.

Ik heb in die tijd veel nagedacht over hoe ik precies in de depressie ben geraakt en ik ben er inmiddels achter dat de druk die ik mezelf continue oplegde hierin een grote rol heeft gespeeld. Ik stelde zulke hoge doelen voor mezelf dat ik deze eigenlijk onmogelijk kon bereiken en mezelf en naar mijn idee ook mijn omgeving continue teleurstelde.
Ik was de hele dag bezig met alle dingen die ik 'moest' doen, ruimte voor wat ik wilde doen was er eigenlijk niet. Ik besloot dat ik het anders wilde en nu gewoon eens wilde gaan leven. Ik wilde meer tijd investeren in het doen van de dingen waar ik blij van werd en om hier bewuster mee bezig te zijn begon ik met mijn blog.

We zijn nu een aantal maanden verder en ik kan zeggen dat ik echt anders in het leven ben komen te staan. Ik heb sinds een half jaar weer een andere baan en sinds september heb ik ook mijn studie weer volledig opgepakt. De eerste tijd was ik heel wel bang dat ik weer terug zou vallen omdat ik de druk nu weer opvoerde. Ik was bang dat ik het niet aan zou kunnen en dat het me teveel zou worden. Omdat het hebben van een blog ook best veel tijd kost was ik bang was dat hierdoor de druk misschien te groot zou worden. Daarom heb ik het tijdelijk op een laag pitje gezet, terwijl ik er ook heel blij van word om te werken aan mijn blog. Inmiddels ben ik er echt aan toe om ook dit weer op te pakken. Ik heb plezier in mijn werk en kan dit veel beter combineren met mijn studie. Op het gebied van studeren heb ik weer vertrouwen in mijn kunnen en durf ik ook tevreden te zijn met een zes. Want met een parttime baan en een huishouden naast de studie het toch eigenlijk al best een prestatie om überhaupt die voldoende binnen te halen?

De volgende stap is dat ik het bloggen het komende jaar heel graag weer actiever wil gaan doen. De reden waarom ik mijn blog ben begonnen; tijd nemen om te doen wat mij blij maakt en hier bewuster bij stilstaan, is iets waar ik nu meer dan ooit mee bezig ben. Hoog tijd dus om jullie hierin weer wat vaker mee te nemen.

Ik heb dit jaar geleerd dat het leven niet draait om het tevreden houden van iedereen om je heen en dat geluk niet samenhangt met hoge prestaties leveren. Uiteindelijk gaat het erom dat je doet wat je blij maakt. Ik haal mijn geluk nu uit kleine dingen; een wandeling met de hond, een kop thee drinken en even een tijdschrift lezen, me uitleven op de sportschool en veel leuke dingen doen met de mensen om me heen. Ik ben blij dat het me is gelukt om eindelijk een balans te vinden tussen mijn studie, werk en de tijd die ik voor mezelf nodig heb om gewoon mij te kunnen zijn.


'Happiness is found on the way, not at the end of the road'


Ik zeg dus; tot snel!

Liefs,
Carolien






3 opmerkingen :

  1. Wauw Carolien, je hebt dit prachtig omschreven. Ik herken hier zoveel uit. Ik ben blij dat het wat beter met je gaat. Het is niet makkelijk en dat blijft het ook wel even zo. Het gaat met ups en downs maar je komt er wel xx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel voor je lieve reactie Lesley <3 En wat je zegt is helemaal waar, het kan niet altijd alleen maar goed gaan, maar de dalen maken je ook altijd weer sterker!

      Verwijderen
  2. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen

Follow
Made With Love By The Dutch Lady Designs